ท้าวมุจจลินท์นาคราช ต้นกำเนิดพระปางนาคปรก

พญานาคผู้นี้อาศัยอยู่ที่ “สระโบกขรณี” ใกล้กับ “ต้นจิก” ซึ่งท่านมีความสำคัญต่อพระพุทธศาสนา จนเป็นที่มาของพระพุทธรูปปางหนึ่งชื่อว่า “ปางนาคปรก” จนถึงปัจจุบันนี้

กล่าวคือ หลังจากพรุทธเจ้าได้ทรงตรัสรู้แล้วพระองค์ทรงประทับนั่งอยู่ภายใต้ “ต้นจิก” หรือ “ต้นมุจจลินท์” ซึ่งตั้งอยู่ทางทิศ “ตะวันออกเฉียงใต้” ใกล้ๆ กับต้นพระศรีมหาโพธิ์ที่พระองค์ตรัสรู้ ในขณะที่พระองค์นั่งเสวยวิมุตติสุขอยู่นั้น ฝนเกิดตกลงมาอย่างหนัก พญามุจจลินท์นาคราช ได้ออกมาจากนาคพิภพ เมื่อทรงเห็นดังนั้นก็รู้ว่าผู้ที่ประทับนั่งอยู่นั้นคือองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  ด้วยอาการอย่างนั้น พญามุจจลินท์นาคราชจึงมีดำริว่า ฝนและลมหนาว หรือสัตว์ทั้งหลาย อย่าได้ถูกต้องพระวรกายของพระพุทธเจ้าเลย ทันใดนั้นท่านจึงวางวางขนดเป็น 7 รอบพร้อมแผ่พังพานอารักขาพระพุทธองค์จากสายฝน ลมหนาว และสัตว์ทั้งหลาย เมื่อล่วงไป 7 วัน พระพุทธองค์ทรงออกจากฌาณสมาบัติแห่งการเสวยวิมุตติสุข และฝนได้หยุดตกแล้ว ท้าวท่านก็ได้คลายขนดออก พร้อมกับจำแลงแปลงตนเป็นมาณพหนุ่มเข้าไปกราบถวายบังคมพระพุทธเจ้า ลำดับนั้น พระพุทธองค์ทรงเปล่งพุทธอุทานใจความว่า “ความสุขที่แท้ เกิดจากการไม่เบียดเบียนกันและกัน”